آشنایی با مهم ترین نژاد های اردک

اردک ها جزو پرندگان آبی به شمار می روند با این تفاوت که آنها نسبت به سایر پرندگان آبدوست از جمله قوها و غازها از جثه کوچکتری برخوردار هستند. نژاد های مختلفی از اردک ها در سراسر دنیا شناسایی و ثبت شده اند و به طور کلی اردک ها به 4 گروه تقسیم بندی می شوند که شامل نژاد های تخمگذار، گوشتی، دو منظوره و زینتی هستند. در این مقاله  به  شناخت مهم ترین نژاد های اردک ها می پردازیم.

اردک مسکویی
اردک مسکویی یا اردک اسرائیلی با نام علمی cairina moschata  جزو اردک هایی با جثه درشت می باشد. این نژاد برخلاف نامی که دارد بومی کشورهای مکزیک، آمریکای مرکزی و جنوبی است. ارک مسکویی علیرغم ظاهر خشن و زمختی که دارد از خلق و خوی آرام و انسان دوستی بهرمند است و همچنین وجود یک لایه گوشت قرمز دور چشم این اردک سبب تمایز او از سایر اردک ها شده است. اردک مسکویی به دلیل گوشت کم چرب و لذیذی که دارد بیشتر به عنوان پرنده گوشتی پرورش داده می شود و به طور متوسط ماده این نژاد 3.5 کیلوگرم و نر آن 4.5 کیلوگرم وزن دارند.

اردک پکن
این نژاد برای اولین بار در چین شناسایی شده است و به همین دلیل به آن اردک چینی نیز می گویند. این اردک دارای بدنی کشیده و پهن است که با پرهایی به رنگ سفید پوشیده شده و همچنین  رنگ منقار و پاهای این نژاد پرتقالی می باشد. اردک پکن سالانه 100 الی 150 عدد تخم میگذارد بنابراین علاوه بر اینکه بهترین اردک گوشتی در جهان به حساب می آید، به عنوان اردک تخمگذار نیز می توان آن را پرورش داد. از دیگر مزیت های این اردک می توان به مقاومت بدنی آنها در شرایط مختلف آب و هوایی اشاره کرد.

ادک ایلزبری
خاستگاه این نژاد، دره ایلزبری در اطراف لندن واقع در انگلستان می باشد. آنها پرندگانی تنبل و پر اشتهایی می باشند. وزن ماده آن در حدود 4 کیلوگرم بوده و نر آن نیز می تواند تا 4.5 کیلوگرم  وزن بگیرد که یکی از دلایل مهم برای پرورش به عنوان نژاد گوشتی است. پرهای این اردک سفید رنگ می باشد و منقاری بلند و نوک تیز به رنگ سفید صورتی دارد.

اردک روئن
این نژاد متعلق به کشور فرانسه  و منطقه ای به نام روئن است.  تشخیص نر و ماده آنها از یکدیگر بسیار آسان می باشد زیرا نر آنها پر هایی تیره داشته و از گردن به بالا سبز رنگ می باشد اما پرهای ماده آن  به رنگ خاکستری و سفید بوده که رگه های آبی نیز در بین آنها دیده می شود. اردک روئن به دلیل وزن گیری بالا و گوشت آبدار و تردی که دارد به عنوان نژاد گوشتی پرورش داده می شود.

اردک مالارد یا اردک سبز
این نژاد سر و گردنی به رنگ سبز براق دارد که وجود حلقه ای سفید رنگ دور گردن این پرنده مانند مرزی بین گردن و بدن او است. همچنین ماده این نژاد قهوه ای کمرنگ با خال هایی ریز و درشت می باشد. اردک های  مالارد میزان تخمگذاری پایینی دارند و بیشتر به عنوان پرنده زینتی پرورش داده می شوند.

اردک خاکی کمپبل
این نژاد از تلاقی نژاد های بومی انگلستان و دونده هندی به وجود آمده است. رنگ بدن آنها قهوه ای بوده با این تفاوت که رنگ بدن ماده به نسبت نر آنها روشن تر است و پاهایی دراز و زرد رنگ با منقاری به رنگ سبز تیره دارند. این اردک برخلاف موارد فوق از میزان تخمگذاری بالایی برخوردار می باشد و سالانه در حدود 200 تا 250 عدد تخم می گذارد.

اردک دونده هندی
اردک دونده هندی برخلاف نام خود ارتباطی با کشور هند ندارد و منشاء این نژاد چین است. منقار این نژاد دراز و بزرگ بوده و در رنگ های زرد یا خاکستری وجود دارد. همچنین شکل کلی بدن و گردن آنها بلند و عمود بر زمین می باشد و این ویژگی ظاهری سبب تشابه آنها به پنگوئن شده است. گوشت اردک دونده هندی از طعم و کیفیت خوبی ندارد اما در سال 260 الی 280 عدد تخم می گذارد. بنابراین این نژاد در دسته بهترین پرندگان تخمگذار قرار دارد.

نتیجه
در این مقاله انواع گونه های اردک ها مورد بحث قرار گرفت که خلاصه ای از آن به شرح زیر می باشد.
به طور کلی اردک های روئن، پکن، مسکویی و ایلزبری به دلیل گوشت آبدار و لذیذی که دارند در زمره نژادهای گوشتی قرار گرفته و پرورش داده می شوند.
اگر تنها قصد تولید تخم خوراکی اردک را دارید باید از نژاد هایی از جمله دونده هندی و کمپبل استفاده کنید. لازم به ذکر است که این نژاد ها برخلاف اینکه از میزان تخمگذاری بالایی برخوردار هستند، گوشتی خوش طعم و ترد ندارند.

اطلاعاتی مفید در مورد اردک ماندارین

اردک ماندارین پرنده بومی شرق آسیا می باشد، با جثه ای متوسط که تشخیص نر و ماده این نژاد به دلیل تفاوت های فاحش آنها بسیار آسان است. اردک ماندارین تشابه زیادی با  اردک های جنگلی متعلق به آمریکای شمالی دارد البته تفاوت هایی نیز وجود دارد برای مثال این نژاد برخلاف اردک های جنگلی روی درخت زندگی نمی کند و در نزدیکی های مرداب، لا به لای بوته ها و برکه ها لانه می سازند. زیستگاه حقیقی این نژاد متعلق به نواحی شمالی چین و جزایر ژاپن است.

شرح ویژگی های ظاهری
نر این نژاد دارای هلالی بزرگ به رنگ سفید در بالای چشم خود و صورتی مایل به قرمز همراه با سبیل است. نواحی سینه به رنگ بنفش بوده که با دو نوار عمودی سفید رنگ با حاشیه های قرمز تزئین شده است. در قسمت پشت نیز پرهای بزرگ نارنجی رنگ شبیه بادبان های یک قایق بهم چسبیده اند. ماده آن همانند اردک چوبی شکل می باشد، یک حلقه سفید رنگ دور چشم  که با نواری  به همان رنگ اما کمرنگ تر از زیر چشم به سمت بیرون امتداد دارد.
نر و ماده این نژاد هر دو تاجی بنفش رنگ روی سر خود دارند اما تاج نر بزرگ  و واضح تر از تاج ماده آن است.
تمامی نژاد اردک ها پس از اتمام دوره جفت گیری، وارد مرحله پرریزی می شوند، بنابراین نر اردک ماندارین نیز از این قاعده مستثنی نیست و تا حدودی شبیه به ماده می شوند. قابل ذکر است که وجود منقار زرد، قرمز روشن و نارنجی فقدان پرهای رنگی آن را جبران می کند و سبب می شود حتی در این دوره شکوه خود را همچنان حفظ کند.  

زیستگاه  اردک ماندارین
زیستگاه بومی آنها تا مدت زیادی در شرق آسیا قرار داشت. امروزه به دلیل تخریب جنگل ها و تجارت جامع سبب شده که جمعیت این نژاد در شرق آسیا به ویژه چین به کمتر از 1000 جفت برسد، البته گمان می شود در کشور ژاپن 5000 جفت از این نژاد وجود داشته باشد.
مناطقی که آنها برای زندگی ترجیح می دهند بیشتر شامل درختچه های نزدیک رود و دریاچه و مراتع و دره های کم ارتفاع می شود. در زمستان نیز آنها را می توانید در باتلاق ها، تالاب ها، خورهای ساحلی و مراتع آبی مشاهده کنید.

خصوصیات اخلاقی و رفتاری
در حالت کلی اردک ماندارین برخلاف سایر گونه ها خجالتی و کمرو هستند. از این رو اکثرا گله های کوچکتری تشکیل می دهند.

لانه سازی نژاد ماندارین
اردک های ماندارین وحشی، در فصل جفت گیری اکثرا در مناطق پر درخت، باتلاق ها و حوضچه های کم عمق زندگی میکنند. این نژاد در فصل بهار، گودال های کم ارتفاع در نزدیکی آب ها را برای لانه سازی انتخاب می کنند. ادرک ماندارین در حدود 9 الی 12 عدد تخم می گذارد و پس از مدتی که جوجه ها متولد شدند، مادر آنها از گودال خارج شده و جوجه اردک ها را نیز به خارج شدن از آن تشویق می کند. پس از مدتی که همه جوجه اردک ها از لانه بیرون آمدند، همگی به همراه مادر خود به سمت آب می روند.

غذا و تغذیه
معمولا برنامه غذایی ماندارین های آزاد در هر فصل تغییر میکند. آنها بیشتر از بلوط و غلات به ویژه میوه درخت راش که چیزی شبیه همان بلوط است در فصل پاییز و زمستان تغذیه میکنند. فصل بهار که از راه میرسد این اردک ها عمدتا حشرات، گیاهان آبزی، ماهی های کوچک و حلزون را می خورند و اما در تابستان آنها کرم، قورباغه ها، ماهی، مارهای کوچک و نرم تنان را می خورند. این نژاد اکثرا در نزدیکی صبح یا غروب غذا می خورند و مابقی روز یا روی درختان و زمین نشسته اند یا روی آب هستند.

تهدیدات جدی برای  این نژاد
اردک های ماندارین در هرم غذایی، طعمه حیواناتی مانند راسو، گرگ، راکون، سمور، گربه قطبی، جغد و عقاب و نیز مارهای بزرگ علفی هستند. از مهم ترین تهدیداتی که زندگی این نژاد را به خطر می اندازد، تخریب جنگل ها و قطع درختان بیشمار است. یکی دیگر از خطراتی که آنها را تهدید می کند وجود شکارچیان پرنده می باشد. زیرا که آنها توانایی تشخیص این اردک ها را هنگام پرواز ندارند و به اشتباه شلیک می کنند. به طور کلی اردک های ماندارین برای مصرف خوراکی شکار نمی شوند اما به دلیل زیبایی فوق العاده ای که دارند توسط شکارچیان غیرقانونی به عنوان پرنده زینتی شکار می شوند.

چکیده مطالب
اردک ماندارین به دلیل زیبایی، شکوه و  شکل ظاهری منحصر به فرد خود، در بسیاری از فرهنگ های قدیمی و سنتی وجود داشته و دارد. در فرهنگ چینی ها آنها نماد سعادت، محبت و وفاداری هستند. برای کره ای ها این اردک ها نشانه فرزندان بیشتر، وفاداری و صلح است و همچنین در ژاپن نیز به معنی زوج عجیب غریب و خوشبخت شناخته می شود. اما در تمامی فرهنگ ها نقطه مشترکی در مورد اردک ماندارین وجود دارد. آنها معتقد هستند که اردک های ماندارین برخلاف سایر اردک ها زوج مادام العمر بوده و تا آخر عمر جفت همدیگر می مانند.
امیدواریم از خواندن این مقاله لذت برده باشید.